دوستان مجازی

• یک عادتی که دارم اینه که اگر کسی را دوست داشته باشم یا برام مهم باشه و بخوام براش هدیه ای بخرم همینجوری الکی چیزی تهیه نمی کنم، باید یک چیزی باشه که احساسم را بهش منتقل کنه. در مورد کامنت گذاشتن برای پُستهای افراد مختلف هم یا نمی گذارم یا اگه گذاشتم سعی می کنم نوشته هام بیانگر حسم نسبت به اون مطلب یا عکس باشه. و البته برای هر کسی هم کامنت نمی گذارم حتی اگه مطلبش جالب و با احساسم همنوایی داشته باشه. تو این دنیای مجازی با بعضی ها خیلی انس گرفتم و یک جورایی قلباً ازشون خوشم میاد شاید از نظر عقیده و افکار با هم اختلاف داشته باشیم ولی یک حسی منو به اونها نزدیک می کنه ، چون بعضی وقتا حرفای دلم و ان چیزایی که من نتونستم به زبون بیارم یا کلمات یاریم نکردند تا بتونم خوب ساخته و پرداخته کنم ، اونها خیلی راحت و خوب بیان کرده اند بطوری که وقتی حرفاشونو می خونم احساس سبکی می کنم و حس خوبی بهم دست می ده. بعضی ها خیلی هنرمندانه عکسایی ( که ممکنه خودشون گرفته باشند یا نه از بین عکسای دیگران انتخاب کرده باشند) را تو بلاگشون می گذارند که خود عکس با ادم حرف می زنه و نیازی به کلمه و جمله هم نداره، با این آدمها هم خیلی خوب رابطه ذهنی برقرار می کنم و یه جورایی حس می کنم بهشون نزدیکم و برام اهمیت دارند. برای همین هم هست که وقتی می خوام براشون کامنت بگذارم احساس می کنم که دارم کادو می دم پس باید تو انتخابش دقت کنم. باید بتونم احساسم را خوب بهشون منتقل کنم . از همین محیط مجازی به همه دوستای مجازیم می گم که خیلی دوستتون دارم.