کسی راز مرا داند

• هفته قبل " سینا " یکی از دوستان 360 ، در بلاگ خود اشاره ای به شعر "کتیبه " از مهدی اخوان ثالث داشت. تو این مدت دو خط از این شعر که تو ذهنم نقش بسته ، ورد زبونم شده بود! و گاه و بی گاه زمزمه می کردم :

• کسی راز مرا داند
• که از این رو به آن رویم بگرداند

• و امروز به سراغ مجموعه اشعار این شاعر رفتم و کل شعر را چندین بار خواندم ...

• فتاده تخته سنگ آنسوی تر ، انگار کوهی بود.
• و ما اینسو نشسته ، خسته انبوهی.
• زن و مرد و جوان و پیر،
• همه با یکدگر پیوسته ، لیک از پای،
• وبا زنجیر.
• اگر دل می کشیدت سوی دلخواهی
• بسویش می توانستی خزیدن ، لیک تا آنجا که رخصت بود تا زنجیر
• ندانستم
• ندائی بود در رویا خوف و خستگیهامان،
• و یا آوایی از جایی، کجا؟ هرگز نپرسیدیم .
• چنین می گفت :
• «فتاده تخته سنگ آنسوی، وز پیشینیان پیری
• بر او رازی نوشته است، هرکس طاق هر کس جفت...»
• ...
• ...
• ...
• «کسی راز مرا داند
• که از اینرویم به آنرویم بگرداند.»